Vitesse is niet zomaar een club. We zijn de op één na oudste club van Nederland en we hebben door de jaren heen vaak moeten knokken voor ons bestaan. Nog maar kort geleden wonnen we een belangrijk spoedappel bij het hof – weer een bewijs dat je ons nooit moet afschrijven. Diezelfde strijdlust zien we terug bij onze supporters. Het stadion is ons thuis, daar beleven we de club écht. Maar helaas zijn er ook trouwe fans die dit jaar geen seizoenkaart kunnen betalen. Niet omdat ze minder van Vitesse houden, maar omdat de financiële situatie het niet toelaat. En
Een paar weken zijn we verder en er is meer rust in mijn hoofd. Indicator van rust is in mijn kop is dat ik weer ga lezen. Vooralsnog voetballiteratuur, maar een boek lezen is lezen. Normaal gesproken zorgt de zomerstop bij mij na een week of twee voor een bepaalde onrust: welke spelers moeten we halen, wie gaat er weg en in welke tenues gaan wij ons Vitesse zien aantreden? Namen van mogelijke versterkingen sijpelen nu ook door op de app, maar het gaat veel meer langs mij heen. Ook geen opnames van podcast ‘Studio Langs de Rijn’ geeft even
Of ik de wedstrijd gezien heb, vroeg m’n kameraad. Ik weet het eigenlijk niet meer. Ik las volgens mij een boek met een paar mooie hoofdstukken. Ik was soms diep in gedachten verzonken of in een droom en keek af en toe op toen hij in het verkeerde netje lag. Ik dacht aan de tijden dat m’n controller van de Playstation naar zweet stonk, nadat ik Machlas in Fifa 98 topscorer had gemaakt met 100 goals. Aan de bloedstollende samenvattingen als ik me eindelijk had kunnen inhouden om niet op teletekst te kijken. En als dat dan niet was gelukt,